پيامدهاي سوگ‌هاي متراكم و تخليه‌نشده را دريابيد!

اين روزنامه به نقل از كردوار نيوز گزارش مي دهد ايران “پدرم فكر مي كرد ،” پدرم مي توانست احترام بيشتري بگذارد ، اما چرا نه؟ ” “و بدتر از آن ،” چرا روزي كه در بيمارستان بودم نمي توانستم با او خداحافظي كنم؟ “” محمد ، 20 ساله ، در مارس سال گذشته پدرش را بر اثر سكته قلبي از دست داد. چند ماه پس از پدرش مورد تجاوز قرار گرفت. مرگ. آنقدر صحبت كرد كه من نگران شدم و به روانپزشك رفتيم. پسري كه مورچه ها آسيبي به او نرساندند ، پس از مرگ پدرش در خيابان با همسايه هايش در حال مشاجره بود. دكتر گفت: ماسك را مجبور كرد و انجام داد از الكل و ضدعفوني كننده زياد استفاده نكنيد. خانه ما كرج است و شوهرم در تهران كار مي كرد. بنابراين ، او مجبور بود هر روز از مترو استفاده كند. ديدم كه اين كار را نمي كند. تا زماني كه همه ما با هم تاج گرفتيم. به ما سرپايي رسيدگي شد. و هر كدام من فكر مي كردم هر سه ما خوب هستيم ، اما مي ديدم كه شوهرم خوش رنگ نيست و به سختي نفس مي كشد. او گفت كه اين به خاطر آلودگي هوا است.

سه هفته بود كه شوهرم در خانه بيهوش شده بود. وقتي به هوش آمد گفت سكته كرده است. تا اينكه به بيمارستان رسيد و گفت 70 درصد ريه هايش درگير است. بيمارستان اول او را قبول نكرد ، بيمارستان دوم 99 كد به او داد ، يعني بايد احيا مي شد. سپس به من گفتند كه به بيمارستان ديگري بروم. در بيمارستان سوم نيز 99 و عمليات احيا و … را جمع آوري كردند اما نه بيشتر. او صبح تنها به بيمارستان رفت ، اما برنگشت. به همين دليل هضم آن تا عصر براي پسرم بسيار دشوار است. به طور خلاصه ، ما نمي توانيم خداحافظي كنيم. سپس مراسم خاكسپاري و شام را در رستوراني در نزديكي بهشت ​​زهرا برگزار كرديم.

چندين بار پسرم را به زمين بردم ، اما او نتوانست خانواده اش را ببيند ، فقط با عمو و عمه خود تماس گرفت. اين تغيير روحيه من را مي ترساند. آيا پسر مي توانست اينقدر آهسته تبديل به فردي پرخاشگر شود؟ باوركردني نيست كه ما هميشه عزاداري مي كنيم. روز بعد ما احساس خوبي نداشتيم. پسرم اين روزها دارو مصرف مي كند ، اما من هنوز تغيير جدي در روحيه او نديده ام. من الان خيلي خوب نيستم ، اما خودم را براي پسرم مديريت مي كنم. دكتر ميگه الان وقتشه “من مي ترسم با اين همه تجاوز به كلانتري و زندان بروم و بدبختي ديگري در اين تاج به بدبختي من اضافه شود.”

نازاني و پسرش تنها كساني نيستند كه اين روزها براي يكي از عزيزان گريه مي كنند. عزاداري متفاوت از همه عزاداري هاي قبلي ؛ عزاداري كرونا. برخي از عزاداران كرونا حتي ديگران را متعجب كردند. همانطور كه ليلا مي گويد: “وقتي يكي از دوستانش مادرش را از دست داد ، مهم نيست كه من و ساير دوستان چقدر سعي كرديم بعد از آن با او در ارتباط باشيم.” افراد پس از مرگ عزيزانشان با كرونا درمان شدند. يكي ، كه نشان مي دهد اين عزاداري با همه عزاداري هاي قبلي متفاوت است. “

اما اكنون به وضعيت فعلي كساني كه در جريان شيوع ويروس كرونا چند نفر از عزيزان خود را از دست داده اند ، گوش دهيد. آنها در وضعيت گيجي هستند كه تعداد كمي از مردم مي توانند آن را احساس كنند. فرزانه موسوي برادر ، خواهر و خواهر شوهر خود را با هم از دست داد: “ما در موج سوم تاجگذاري برادرم را از دست داديم. دسامبر سال گذشته بود. او 52 ساله بود. روزي كه به آنها چهارشنبه سياه گفتند تمام شد. همانطور كه اين روزها ، تعداد كشته ها افزايش يافته است ؛ ما به اصطلاح براي او تخت خريديم. 90 ميليون تومان به يك دلال پرداخت كرديم. هيچ دارويي وجود نداشت.

اعضاي خانواده حتي تصميم گرفتند براي تشييع جنازه به بهشت ​​زهرا نروند. در مجموع سه يا چهار نفر براي شركت در مراسم تشييع جنازه داوطلب شدند. به عنوان مثال ، شوهرم خانواده ما را ترك كرد. سپس روحيه بد ما شروع شد. برادرم نقش مهمي در زندگي ما داشت. ما باور نداشتيم كه او برود. سپس همه ما متوجه شديم كه چقدر اشتباه كرديم كه به مراسم تشييع جنازه نرفتيم. ظاهراً همان مراسم تشييع جنازه به بهبود وضعيت فرد و پذيرش مرگ يكي از عزيزان كمك مي كند. من همچنان خودم را فريب مي دادم كه برادرم زنده است. مادرم و خواهرانم يكديگر را صدا مي كردند و آنقدر گريه مي كردند كه خانواده آنقدر ناراحت شدند كه تصميم گرفتيم به رستوراني در فضاي باز سر بزنيم و يك فن بياوريم و همه با نقاب نشستيم. ما توانستيم مدتي برادر خود را عزادار كنيم. چند ماه بعد ، خواهرزاده ام كه معلول ذهني بود و در خانه فوت كرد ، فوت كرد. درست است كه او معلول بود ، اما بدن سالم داشت. خودش از خانه بيرون نيامد. كساني كه آمدند ويروس را آوردند و آلوده شدند.

اما به نظر مي رسد كه فاجعه ما تا ماه مه امسال ، زماني كه خواهرم تاجگذاري كرد ، تمام نشد. خواهرم ديابتي بود و يك سال از خانه بيرون نرفت ، اما پسرش كرونا گرفت. او آزمايش كرد تا زماني كه علائم را ديد و نتيجه آزمايش منفي بود. نگوييد كه اين آزمايش منفي كاذب است. او به خانه برگشت و اين بار خواهر 50 ساله ام با هم درگير شد. دلمان برايش سوخت. او يك سال بود بيرون نيامده بود و حالا دچار مشكل شده بود. من تازه از بيماري خود بهبود يافته بودم. سه هفته گذشت و با دانستن اينكه آنتي بادي دارم ، پرونده خواهرم را دنبال كردم و اصرار كردم كه او در بيمارستان بستري شود. من قبلاً در بخش مراقبت هاي ويژه وي را ملاقات مي كردم ، اما متوجه شدم كه آخرين روزي كه او را ديدم نمي تواند بماند. شما از طريق شكم و ديافراگم نفس مي كشيديد ، نه از شش ها. هنوز به خاطر دارم كه چگونه شكمش بالا و پايين مي رفت و در تنفس مشكل داشت. خلاصه اينكه خواهرم رفت. اين بار مراسم خاكسپاري را با تمام خانواده برگزار كرديم ، شايد گفتيم كمي آرام مي شويم. اين روزها حال و هواي همه خانواده ها بد است. مادرم افسرده است ، بچه هاي خواهرم حال بدي دارند ، هيچكس حال او را نمي پرسد. »

پروانه بيگي ، روانشناس مي گويد: “متأسفانه جنبه هاي رواني تاج از ابتدا به درستي مورد توجه قرار نگرفته است.” كساني كه عزيزان خود را از دست داده اند دقيقاً چه مي كنند و چگونه با آنها كنار مي آيند؟ ناديده گرفتن اين افراد مي تواند بعداً منجر به فاجعه شود. مرگ به تنهايي در مراسم تاج گذاري اتفاق مي افتد و اغلب فردي كه در بيمارستان مي ميرد حتي نمي تواند با عزيزان خود خداحافظي كند. هر قسمت عزاداري به گونه اي انجام مي شود كه از جزئيات مراسم دور است ، كه عملكرد مثبتي براي كنار آمدن با عزاداري دارد. غم ناقص را مي توان در فرد مبتلا به عصبانيت تكرار كرد. اگر اقدامي براي اين بارهاي سنگين و خالي انجام نشود ، تحمل انسان در آينده كاهش مي يابد و در آينده شاهد افزايش خشونت خواهيم بود. شايد اين روزها نمي توان به عزاداري دسته جمعي فكر كرد ، اما مي توان به افرادي فكر كرد كه در تنهايي تحت ستم هستند و مي خواهند در دنيايي بدون تاج به جامعه بازگردند. شناسايي اين افراد و ارائه مراقبت هاي رواني و رواني به آنها امكان پذير است. ترك آنها جامعه را پر از خشم و اندوه مي كند. »

انتهاي پيام