آقاي رئيسي مي تواند از مواضع انقلابي خود عدول كند؟

مذاكرات ايران با 1 5 مستقيماً تحت تأثير مسئله ايران با ايالات متحده است. لازم به ذكر است كه برنامه هسته اي ايران موضوعي جدا از حاكميت انقلابي ايران نيست. اين دولت ، در چارچوب مواضع ايدئولوژيك خود ، در صدد ارائه تجديدنظر در اصول حاكم بر روابط بين الملل به عنوان يك هدف انقلابي است. با اين حال ، حتي قدرت هاي بزرگ جهاني از جمله چين و روسيه نيز ديدگاه متفاوتي نسبت به اين موضوع دارند. دو كشور عليرغم نزديك بودن به تهران و توافقات و قراردادهاي استراتژيك ، به خوبي مي دانند كه تهران با جهت گيري ايدئولوژيكي خود نمي تواند در سيستم بين الملل شريك استراتژيك مسكو و پكن باشد. شعار چهار دهه جمهوري اسلامي در اين دوره نشان داد كه ايران در سياست خارجي خود ادعا مي كند كه با هر هژموني و هژموني در نظام بين الملل توسط قدرت هاي بزرگ مقابله كند. موضوعي كه مبناي تعريف جمهوري اسلامي ايران در اين چهل سال قرار گرفته است.

جمهوري اسلامي ايران ، تحت فشارهاي بين المللي ناشي از مسئله هسته اي ، اگر بخواهد مطابق خواسته هاي ايالات متحده باشد ، بايد از محتواي انقلابي و ادعاهاي ناشي از چهار دهه گذشته ، به ويژه دهه گذشته خلاص شود. سه دهه در اين حالت ، جمهوري اسلامي ايران ترور انقلابي خود را كنار مي گذارد و همچنان مانند ساير بازيگران در لايه هاي مختلف سيستم بين الملل ، تفاهم نامه ، توافق نامه ها ، معاهدات و قوانين نظام بين الملل را به عنوان يك حزب عادي مي پذيرد. پذيرش چنين چيزي براي يك ايران انقلابي بسيار دشوار است.

نكته دوم اين كه ايران راهرويي از نظم نوين جهاني آينده در تقاطع اراده و رقابت قدرت هاي بزرگ در فلات ايران يا هلند جديد است. با توجه به آنچه اكنون گفته مي شود ، ايالات متحده به همراه قدرت هاي بزرگ ديگر ، در شكل گيري نظم جهاني جديد ضمن رقابت با يكديگر ، با يكديگر توافق دارند. بنابراين ، در سطح دوم تجزيه و تحليل ، اين همكاري ، در طول رقابت ، پرونده هسته اي ايران را تحت تأثير قرار مي دهد.

سوم ، مذاكره كنندگان اصلي ايران تصميم گيرندگان اصلي نيستند. در ايران سياست خارجي مانند بسياري از كشورهاي جهان توسط قوه مجريه تعيين مي شود. اما تفاوت در اين است كه توده ها در برابر مجريه پاسخگو هستند و تصميم گيرندگان اصلي مسئوليتي در قبال آنچه انجام شده است ندارند. بنابراين ، به دليل تغيير دولت ها ، سيستم تصميم گيري فعلي روند تصميم گيري خود را دنبال مي كند ، اما دستگاه مذاكره قوه مجريه افراد را تغيير مي دهد ، و دلايل تكرار موضوع هسته اي از نقاط گرهي مسئله .. بازسازي ايران و احزاب عملگرا. به اين دليل كه دستگاه ديپلماسي تصميم گيرنده نيست و با تغيير ديپلمات ها و تيم مذاكره كننده بر اساس تصميم گيري در جمهوري اسلامي ، كه البته محصول موضع انقلابي و ايدئولوژيك است ، تاسيس شد آشفتگي ديپلماتيك دوباره برگشته است و طبيعي است كه دولت روحاني و آمدن دولت اصلي بگويند اين آشفتگي بر آن نيز تأثير مي گذارد.

در سطح چهارم تجزيه و تحليل ، ايالات متحده نيز دريافته است كه ايران انقلابي نمي خواهد مواضع انقلابي خود را كنار بگذارد. به همين دليل ، فشار بين المللي بر ايران را كاهش نداده است و فقط در تلاش است تا زمينه نزديك شدن با ديگر كشورهاي متحد و اخراج كشورهاي نزديك به ايران را به ميز مذاكره به منظور تشديد فشار بر ايران فراهم كند. به طوري كه هزينه هاي اين چرخه فشار بر ايران را افزايش مي دهد ، نه فقط ايالات متحده. پس از حداكثر فشار از سوي دولت ترامپ ، بايدن در تلاش است تا روابط نزديك با متحدان خود و همچنين رقباي خود در مورد تهران را در مدل قدرتمندتر آمريكايي و دكترين بلوغ بازيگر مادر افزايش دهد.

اين مسير نشان مي دهد كه آمريكايي ها به دنبال انتقال ايران از مذاكرات وين به برگام پلاس هستند. پذيرش اين امر از سوي ايران و دولت سيزدهم انقلاب از منظر سياست داخلي هزينه هاي قابل توجهي خواهد داشت. از آنجا كه اين س importantال مهمي را براي سيستم تصميم گيري ، نهادهاي فراملي و رهبري جمهوري اسلامي ايجاد مي كند ، چگونه ايران مي تواند در جريان مذاكرات و در زمان تصدي آقاي رئيسي از مواضع انقلابي خود منحرف شود؟ و هزينه تحريم هاي چندين ساله مردم براي مخالفت با مذاكرات در گذشته چقدر بوده است؟ مسئله اي كه در ميان مدت و بلند مدت مي تواند بسيار چالش برانگيز باشد.

310311