آنچه از شهر گور باقي مانده مناري است كه در نقطه مركزي شهر ساخته شده و چند تپه خاكي كه روزگاري البته حصارهاي خشتي شهر را شكل مي داده اند. با وجود باقي مانده هاي اين منار مرتفع در ميان اين دشت وسيع، مسلماً اولين حسي كه در ادراك فضا درگير مي شود، حس بينايي است كه اين منار خشتي با هر كاربري كه پيش از اين داشته، امروز حكم راهنمايي را دارد كه مخاطب را مستقيم به ميانه شهر گور مي كشاند. منار مرتفع با زمينه اي از كوههاي اطراف و خط آسمان باشكوهشان و همنشيني زيباي آبي آسمان صاف و رنگ اُكر خاك، تصويري است كه بدون مزاحمت بصري و پيوسته و مدام ديده مي شود. حس شنوايي اما در آرامش همه سكوت را جذب مي كند و گهگاهي صداي باد كه در ميان محصولات زمينهاي كشاورزي مي پيچد.
وجود كوههاي اطراف نيز كه نزولات آسماني را به سمت دشت هدايت مي كنند همه بركت است و مايه زندگي، نشان هوشمندي در مكانيابي شهر است. اين هوشمندي به علاوه درك ساختار شعاعي شهر كه هنوز در مسيرها و تقسيم بندي زمينهاي كشاوزي قابل مشاهده است، واقعيتي از وجود تفكر در طراحي و ساخت اردشيرخوره است.
وجود منار تنها در مركز اين دشت «وسيع»، برچسب «يگانگي» و «خودنمايي» را به شخصيت شهر مي چسباند. تلهاي خاك باقي مانده از حصارهاي شهر، يادآور همه «امنيتي» است كه براي شهر گور خواسته شده است. دسترسيهاي شعاعي نشان «ارتباطات» سهل الوصول است و دواير متحدالمركز يادگار همان نظام طبقاتي معروف يا «سلسله مراتب» شهر است.
با توجه به اسم شهر گور، تصور بر اين بود كه شايد با جايي شبيه گورستان مواجه شويم اما واقعيت به معناي ديگري از كلمه گور به معناي مسطح و دشت باز مي گشت و نيز با توجه به شعاعي بودن شهر، مسلماً وجود راهها و يا همان تقسيم بندي هاي شعاعي، به تجسم شعاعي بودن شهر كمك مي كرده اند اما با از بين رفتن راهها، درك اين قضيه و همين طور فهم اهميت منار كه در محل برخورد اين راهها بوده، كمي پيچيده تر به نظر مي رسد. هرچند حفظ تقسيمات زمينهاي كشاورزي بر اساس اين سيستم شعاعي باز هم كمك بزرگي است.
- ۱۰۱ بازديد
- ۰ نظر